ΒΙΒΛΙΟ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ : ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ – ΠΟΙΗΣΗ ΦΩΤΙΑ 

ΣΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

✍Ανατροπή, ανάσα κοφτή σαν ατσάλι,  λάβα στην ψυχή, τινάζεται άναρχα σαν έκρηξη ηφαίστειου για να λιώσει την ερημιά του κόσμου, γροθιά στο τζάμι να ματώσει την σιωπή…

Ανοίγει με βία η πόρτα της ζωής στην άνοιξη και στην χαρά, τραγουδάνε τα παιδιά την νέα τους γέννηση και οι βόμβες γίνονται ανθοδοχεία, οι λέξεις κεραυνοί, σκίζουν την σιδερένια λήθη…

Η Κατερίνα Γώγου ασυμβίβαστη μέχρι το τέλος, - ένα τέλος χωρίς περιστροφές, χωρίς ψεύτικα φτιασίδια, άλλωστε φλέρταρε μαζί του από την αρχή -, τέντωσε το βλέμμα ψηλά, έβλεπε την άκρη της νύχτας, με βήματα ακλόνητα, πορεύθηκε προς την ελευθερία, ύψωσε τα χέρια της στον άνεμο και πήρε τον φόβο των ανθρώπων μακριά, άνοιξε τα ευαίσθητα φτερά της και πέταξε ανάμεσα στα νερά των άστρων και στις φυλλωσιές των ήλιων, έφερε στον κόσμο τα πουλιά της ανυπακοής και τα πουλιά του έρωτα…

Με λέξεις φωτιά πλάθει τον άνθρωπο, του μαθαίνει να στέκεται όρθιος στην θύελλα, την ευθύνη απέναντι στα προδομένα όνειρα, στα αδειανά μεσημέρια, στα απάτητα μονοπάτια, του δίνει λαχτάρα για αλήθεια  και δίψα για άγγιγμα, σπάει τις αλυσίδες και ουρλιάζει γεμάτη αγάπη μέχρι να γίνουν τα ναρκοπέδια ανθηροί λειμώνες, ο πόνος χάδι της μάνας κι ο θάνατος μικρή πύρινη εσοχή στο σώμα του απείρου…

Δεν χωράει η Κατερίνα Γώγου σε ερμηνείες και σε κανόνες, στα εύκολα νοήματα που γεννάει η λογική, η γραφή της στέκεται ανάμεσα στο πέταγμα του αετού και στο αήττητο βλέμμα της τίγρης, κυλάει σαν ορμητικό νερό που μόλις έσπασε τους υδατοφράκτες του και ξεχύνεται απείθαρχο μέχρι να πλημμυρίσει την έρημο, να γεμίσει τα ξερά φαράγγια.

Χτίζει διάφανους ναούς στις κορυφές των δέντρων, φέρνει τις πράσινες πέτρες από τα ξεχασμένα σημειωματάρια του μικρού θεού στα βρεγμένα χέρια της, τις αφήνει στις σελίδες της και τις κάνει ποιήματα, να έχουνε δρόμο οι άνθρωποι να βαδίζουν προς τον ήλιο…

Απαγγέλει ρήματα ωμά που τα ανακατεύει με λάσπη και αίμα, απαγγέλει το σκοτάδι με την πνοή του λύκου, αγκαλιάζει τα χαμόγελα των ίσκιων, τραγουδάει για τους ανθρώπους που έφυγαν βιαστικά για την μακρινή χώρα των σύντομων παραμυθιών, εκείνων που διαρκούν στην καρδιά όσο μια αιωνιότητα.  

Λίγο πριν ξημερώσει και η μέρα αρχίσει να σέρνεται πάλι στα ρυτιδιασμένα πεζοδρόμια, έφτυσε κατάμουτρα την εξουσία και τους μαραζωμένους λακέδες της, δραπέτευσε από την πραγματικότητα της νόρμας και των κανονισμών,  παραμέρισε τα εισαγωγικά, παραβίασε τις παρενθέσεις,  με μικρές λεπίδες για μάτια και με κομμένη ανάσα σκίζει για πάντα το μαύρο πέπλο της τυραννίας.

Έγδυσε την ύπαρξη από την κοσμική περιβολή της και έφερε μαζί της το νήμα που ξετυλίγει το πεπρωμένο μέχρι την λύτρωση, ίδια Πηνελόπη και Οδυσσέας χόρεψε με ξέφρενο ρυθμό την δική της Οδύσσεια στην πλάτη της απόκοσμης Ιθάκης της, αψηφώντας την παλιά κατάρα…

Στο τέλος της μέρας άπλωσε τα χέρια της γεμάτα δάκρυα και έσπασε το καλούπι της μορφής, χύθηκε σαν φως από super nova της καρδιάς ανοίγοντας ρωγμές παντοτινές στην νύχτα που ερχόταν…

Στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Δάφνης θα βρείτε όλες τις ποιητικές συλλογές της Κατερίνας Γώγου, από τα “Τρία Κλικ Αριστερά”, την πρώτη της ποιητική συλλογή, μέχρι το “με λένε ΟΔΥΣΣΕΙΑ”, που κυκλοφόρησε μετά τον πρόωρο θάνατό της.🔵

Εκ μέρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δάφνης

Αργύρης Καραβούλιας

Συγγραφέας - Δημοσιογράφος

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ : ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ – ΑΠΑΝΤΑ

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ – ΑΠΑΝΤΑ

✍Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι ο ποιητής που εντυπώνει στον ποιητικό του Λόγο το ερωτικό αποτύπωμα του φωτός, γίνεται ο ίδιος το αιθερικό αντηχείο της απόκοσμης μουσικής του, ψιθυρίζει μυστικά φωτόνια στα αυτιά μας, μας μυεί με τελετουργική ευλάβεια στην αστρική τροχιά της ύπαρξης σκιαγραφώντας την πτώση και την ανάληψη,  δεν έχει κανόνες η ποίησή του όπως δεν έχει κανόνες η αλήθεια, αγγίζει με τα τρεμάμενα δάχτυλά του τον σφυγμό του χρόνου για να μας παρασύρει στην αιωνιότητα, κλείνει στα χέρια του τα δάκρυα του πικρού παρόντος για να μας χαρίσει την γλύκα του απείρου.  

Ο Λειβαδίτης σπέρνει λέξεις - ανάσες  στο τρυφερό λιβάδι της σιωπής και τις ποτίζει με το αθάνατο νερό της μνημοσύνης, αγγίγματα που βλασταίνουνε με το υγρό φιλί της πάχνης, λέξεις που ανθίζουνε σαν κυπαρίσσια και ανεβαίνουνε ολημερίς στον ουρανό, σε παίρνουν μαζί τους στα πράσινα κλαδιά τους και σου δείχνουν στην τρυφερή κορφή τους την μικρή φωλιά του θεού…

Η ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη συμπυκνώνει σε ένα ιδιότυπο συμβολικό λόγο όλη την οντολογία για την ανθρώπινη ύπαρξη, καλεί με νεύματα αθέατα στην μέρα την ύστατη αγωνία του ανθρώπου και τον μοναχικό του πόνο για να τον κρύψει πίσω από την όραση, τραγουδάει με φωνή αγγέλου που μόλις μπήκε βίαια στον παράδεισο, απαγγέλει εκστατικά τα νέα ρήματα για να σπάσουνε τα δεσμά που ορίσανε οι μοίρες στους ανθρώπους, αγγίζει απαλά το μέτωπο της ζωής για να χαράξει πάνω του  γραμμές απέραντες με την αέρινη μορφή της γραφής του.

Βαθύτατα ενορατικός, πλέει με την μυστική του σχεδία στην αθέατη νύχτα, μαζεύει όλα τα αστέρια στην χούφτα του για να τα σκορπίσει σαν αγκαλιές στον κόσμο, ντύνει με προσευχές και κοχύλια τα παιδικά χαμόγελα, έρχεται κρατώντας λέξεις και όνειρα να τα φυτέψει στο χώμα της αυγής, να ανθίσουνε και πάλι οι ήλιοι, να πλημμυρίσει ευλογία ο κόσμος…

Ο Λειβαδίτης στέκεται άγρυπνος στην πύλη του άχρονου και ανιχνεύει τα αδιόρατα μυστικά των τροπικών του πεπρωμένου, συνεχίζει αέναα το μυθικό ταξίδι του, δεν εγκαταλείπει στιγμή την δική του Οδύσσεια, μένει πάντα πιστός στους συντρόφους του, στα άγρια καλέσματα της μοίρας απαντά με παιάνες της καρδιάς, κάθε του στίχος και μια ατέλειωτη ρωγμή στον εφησυχασμό των ανθρώπων, κάθε στίχος και μια απόκλιση από το σιδερένιο μέλλον...

Γραφή αιφνίδια και ανατρεπτική, υποβόσκει την έκρηξη και την σιωπή, την μέθεξη της ύπαρξης στην άφατη δικαίωσή της, γράφει με τόλμη και όνειρο, δραπετεύει από όλες τις φυλακές για να φτιάξει νέα γη στο αύριο, να φέρει και άλλο ορίζοντα στο τέλος της μέρας.

Έντονα πολιτικοποιημένη η ποίησή του, ιδίως της πρώτης περιόδου, αλλά και σε αυτή του την διάσταση την εντελώς επίγεια αγγίζει και πάλι τον θεό, σαν ένας κηπουρός της αιωνιότητας φροντίζει με ευλάβεια τα μικρά άνθη στις άκρες των δρόμων, τα άγρια κρίνα στις απάτητες χαράδρες, τα λευκά στίγματα της νύχτας υποθάλπει, τον θεό καλεί και πάλι στο σπίτι, για να ξανάρθει η άνοιξη στους ανθρώπους, να ανθίσουνε και πάλι οι άνεμοι του θέρους που χάθηκαν μέσα στην νύχτα του ατέλειωτου χειμώνα.

Στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Δάφνης θα βρείτε τα άπαντα του Τάσου Λειβαδίτη, γνωρίστε την ποίησή του και αφεθείτε στη τρυφερή εξομολόγησή του,  ανακαλύπτοντας την εύθραυστη φυσιογνωμία του  μεγάλου ποιητή μας.🔵

Εκ μέρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δάφνης

Αργύρης Καραβούλιας

Συγγραφέας - Δημοσιογράφος

 

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ : ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ

 ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ – ΑΠΑΝΤΑ

✍ Ο Λορέντζος Μαβίλης έγινε κυρίως γνωστός για τα, άκρατου λυρισμού και απαράμιλλης ομορφιάς, σονέτα του, διήλθε την ποίηση με το φτερωτό του άρμα να μας παραδώσει σε σιωπή εκστατική τους αθάνατους στίχους του, για να ριζώσουν βλαστάρια αστρικά στην καρδιά και να φωτίσουν με ανθισμένες λέξεις την ψυχή του κόσμου.

Ο Λορέντζος Μαβίλης είναι ο ποιητής που άνοιξε δρόμους μέσα από την φωτιά για να υψώσει την πατρίδα στον ήλιο  της ελευθερίας, ο ποιητής που έντυσε με τους μελαγχολικούς του στίχους το φως και το άπλωσε στις ψυχές μας αιώνια να κυλάει στην μνήμη, έγραψε ποίηση με γλώσσα απόλυτη που μόνο ένας εκλεκτός των Μουσών μπορεί να τραγουδήσει, του απολλώνιου φωτός ιεροφάντης…

Ποιήματα Παρθενώνες του Λόγου που τους έντυσε με τον λυρισμό ενός γλυκού και σπάνιου μαρμαίροντος σύθαμπου, κρυστάλλινου και αστραφτερού στην απειροστή σπείρα της  αντανάκλασής του...

Ο ποιητής είχε την ύψιστη τιμή να πεθάνει για την ελευθερία της πατρίδας, να σβήσει η ζωή του στο μέτωπο του πολέμου χαράσσοντας με το αίμα του παντοτινά στην πρόσοψη του έθνους το πιο τρυφερό του ποίημα, το ποίημα μιας αδούλωτης και φλογερής ζωής, ποίημα ήρωα αθάνατου…

Στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Δάφνης θα βρείτε τα άπαντα του Λορέντζου Μαβίλη καθώς και κριτική αποτίμηση των έργων του από επιφανείς και άξιους θεράποντες των ελληνικών γραμμάτων. 

Μελετώντας την ποίησή του  μελετάς παράλληλα και την Ελληνική ιστορία, νιώθεις να σου εξομολογείται μύχιες σκέψεις της, να ανοίγει την καρδιά της για να σου ψιθυρίσει τα πολύτιμά της μυστικά, αυτά που δεν κατέγραψαν οι επίσημες ιστοριογραφίες και που μόνο η έμπνευση του ποιητή μπορεί να καταθέσει, για τον Μαβίλη ισχύει πως κάθε μεγάλος ποιητής είναι πρωτίστως εθνικός ποιητής, παραφράζοντας τον Τόμας Έλιοτ "...καμία τέχνη δεν είναι με τόσο πείσμα εθνική όσο η ποίηση...".

Παράλληλα ο αναγνώστης που θα αγκαλιάσει την ποίηση του Μαβίλη θα νιώσει και τον μεγαλειώδη θησαυρό της γλώσσας μας, μιας γλώσσας που αντηχεί ατόφια σε κάθε του στίχο το θαυμαστό της μεγαλείο, της γλώσσας που η λάμψη στην ψυχή από την θεϊκή της φλόγα, παραμένει ίδια από την εποχή του Ομήρου.🔵

 

Εκ μέρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δάφνης

Αργύρης Καραβούλιας

Συγγραφέας - Δημοσιογράφος

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ : ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

 

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

✍Ο Οδυσσέας Ελύτης κατέχει περίοπτη θέση στα Ελληνικά γράμματα, είναι από τους πλέον πολυδιαβασμένους ποιητές μας, ασφαλώς δεν είναι άσχετο και το γεγονός των πολυαρίθμων διακρίσεων που έλαβε με προεξέχουσα αυτή της απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979.

Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη είναι γεμάτη από σύμβολα και τα ανάγλυφά τους όπως αποτυπώνονται στο εκμαγείο του Νου, είναι η ποίηση του φωτός, όπως αυτό κυλάει ανάμεσα στις λέξεις γεμίζοντας γη και ουρανό και κρυσταλλώνεται στις διαδρομές της μνήμης, το φως που στάζει τον λευκό παλμό του στα αέναα μονοπάτια των στίχων του ποιητή.

Το φως στην ποίησή του ντύνει με την μεταφυσική του αχλύ τα πράγματα, μάς οδηγεί με την μυστική του πλεύση στις αφανείς διαδρομές των σκιών και των ερώτων τους, οι στίχοι του Ελύτη συνθέτουν το ελληνικό σκηνικό όπως εγγράφεται στον καλοκαιρινό πυρετό των Κυκλάδων, στην κοφτή ανάσα των συγκινήσεων στο θάμβος του μεσημεριού, στα υγρά κέλευθα της θάλασσας καθώς ξεχύνονται στον ωκεανό της γλώσσας, φτιάχνει νησιά και όνειρα, παφλασμός ατέλειωτος στις “αμμουδιές του Ομήρου”…

Ποίημα ανήφορος ελικοειδής... είναι ο Ελύτης και στίχος φτερωμένος, πουλιά της γλώσσας μας τα ποιήματά του ατενίζουν εκστατικά το απέραντο, σκύβουν ευλαβικά και φιλάνε το Σούνιο, με τις αχτίδες του Απόλλωνα ποτίζουνε την Δήλο, σπέρνουν νησιά στα χέρια μας και χάνονται στην αγκαλιά του άγιου πελάγους, τριγμοί από  φρύγανα, οσμές από ξερό τριφύλλι και κόκκινο κρασί σαν το το αίμα της αιωνιότητας για του Διονύσου την Θεία Μετάληψη.

Ποιήματα άνεμοι… με αλμύρα που ποτίζουν την ψυχή, ποιήματα  που κοινωνούνε την μετωνυμία του θέρους στο μετερίζι της ύπαρξης, που φέρνουν την ελευθερία στα χείλη και ανοίγουνε οι λέξεις την καρδιά, σμίγει η θεότητα με τις χειρονομίες των ανθρώπων την ώρα που αποχαιρετούν τα στάχια στο μεσημεριάτικο αλώνι, πλημμυρίζει με την λευκότητα των λέξεων βουνά και ρεματιές, καρδιές και αμπέλια…

Διαβάστε Οδυσσέα Ελύτη, επιβιβαστείτε 

στο φωτονικό όχημα της ποίησής του για να ζήσετε την μεθυστική πορεία της έμπνευσης, απολαύστε μια αληθινά συναρπαστική περιπέτεια της ελληνικής γλώσσας από έναν βαθύτατα μυημένο στα πηγαία της νάματα…

Στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Δάφνης  θα βρείτε σχεδόν όλες τις ποιητικές συλλογές του Οδυσσέα Ελύτη για να ζήσετε (διαβάσετε) την ποίησή του…🔵

Εκ μέρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δάφνης

Αργύρης Καραβούλιας

Συγγραφέας - Δημοσιογράφος