ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ - Η ΠΟΙΗΣΗ ΨΥΧΙΚΗ ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

 ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

Η ΠΟΙΗΣΗ ΨΥΧΙΚΗ ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

✍Η 21η Μαρτίου ημέρα της εαρινής ισημερίας, έχει επίσης οριστεί και αναγνωριστεί και ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης,  έτσι από την μια η μέρα που τέμνει τον χρόνο ισαπέχοντας από το φως και το σκότος δίνοντας το κοσμικό σήμα για την έναρξη του έαρος, είναι και η μέρα που αφιερώνεται στην ποίηση. Ο συγκεκριμένος χρονικός συντονισμός εαρινής ισημερίας και αέρινης ποίησης βοηθά μάλλον στο να συλλάβουμε την ποίηση ως την δική μας εσωτερική ισημερία, αυτή που θα δώσει το σήμα για την έναρξη της ψυχικής μας άνοιξης.

Πέρα από τον εορτασμό μιας ημέρας ποίησης, ουσιαστικός σκοπός είναι να βρεθούμε σε μια γιορτή ποίησης συνεχή και αδιάλειπτη, όπως είναι και η φύση των ονειρικών ροών της που την μεταφέρουν από τους λειμώνες της φαντασίας στην κοίτη της πραγματικότητας. 

Άλλωστε, τί χρειάζεται μια μέρα ποίησης σε έναν κόσμο που έχει μάθει να τεμαχίζει τον χρόνο χρησιμοποιώντας τις μέρες σαν να πρόκειται για ανταλλακτικά μιας χρήσης;  Θα ήταν πιο ποιητικό μάλλον να κάνουμε τον ίδιο τον χρόνο μας ποίηση, -από το να αποκολλήσουμε από τον χρόνο μια μέρα για να την αφιερώσουμε στην ποίηση- , θα βλέπαμε τότε τις ημέρες και τις νύχτες σαν άγραφα ποιήματα από το τετράδιο της αιωνιότητας, τον άχρονο δηλαδή χρόνο που μπορούν και απολαμβάνουν οι ποιητές και όσοι τολμούν να αφιερωθούν στην ποίηση. 

Ασφαλώς, την ποίηση δεν την γιορτάζουν οι ποιητές…, δεν την στεφανώνουν με τις ψεύτικες γιρλάντες της δημοσιότητας για να την περιφέρουν εντός των τειχών της πόλης ως σε διαπόμπευση… Την ποίηση δεν την γιορτάζουν οι ποιητές, δεν έχουν την ανάγκη να λάβουν μέρος σε φιέστες δήθεν τιμητικές, να δώσουν το παρών σε κακέκτυπα δρώμενα ανάδειξης του οίστρου τους.

Στον χρόνο της «λήθη…νης» εποχής μικροί γυρολόγοι διαλαλούν την πραμάτειά τους και απαγγέλουν την πλήξη, γιορτάζουν την ιλιγγιώδη πτώση τους, σε αυτό το σημείο μηδέν δεν υπάρχει ποίηση να γιορτάζεται, δεν υπάρχουν ποιητές, παρά μόνο οι φθίνουσες σκιές τους…

Την ποίηση δεν την θυμούνται κάποια επετειακή ημερομηνία αυτοί που ζουν μαζί της μέρα νύχτα, που ξαγρυπνούν στο πλευρό της μέχρι να δακρύσουν με τα αστρικά τους μάτια στο λιβάδι της γλώσσας, αυτοί που ονειρεύονται την ζωή και την κάνουν ποίημα και ζουν το όνειρο-ποίημά τους έξω από τον ασφυκτικό κλοιό του χρόνου, μακριά από τον ανθρώπινο μικρόκοσμο και την παλινωδία του.

Ποίημα γιορτή του κόσμου…

Η ποίηση γιορτάζει με την μέθεξη της εαρινής πνοής της, θάλλουν με τον πάλλοντα ρυθμό της ανάσας της οι εραστές της, είναι η άνοιξη-γιορτή των ματιών της μούσας του ποιητή όταν βλέπει την άφατη λύτρωση και αγγίζει την ύπαρξη για να την αποθεώσει.

Στην εαρινή τροπή του ήλιου, στην τροπική εκεχειρία των πλανητικών ώσεων της γέννησης και της φθοράς, ο ποιητής λευτερώνει τον άνθρωπο από τον βρόχο της βαρύτητας, με το ωστικό κύμα της αέναης λέξης του απεγκλωβίζει τον ορίζοντα γεγονότων από την εγγύτητα του θανάτου, ο ποιητής Διόνυσος και ο ποιητής Απόλλωνας με τη λύρα των Μουσών στα χέρια ανυψώνει τον χρόνο στην αιωνιότητα.

Εκφέρει τα δικά του ρήματα μέσα στην δίνη της ιστορίας για να την μεταστοιχειώσει, απαγγέλει τη φωτιά, σμιλεύει τη γη, ρέει στους μαιάνδρους του χρόνου όπως το νερό, χορεύει με τα πέπλα του Νου στον αέρα. Ενώνονται τα στοιχεία για να γίνει το σώμα - ποίημα, να ανοίξει ο ουρανός στην έκπληξη του ποιητή, να γεμίσει καινούργιες ανατολές ο ορίζοντας.

Η ποίηση αποτελεί το μόνιμα εύφλεκτο υλικό της εσωτερικής μας ζώνης που αναφλέγεται με ματωμένα συναισθήματα, εκτροχιασμένα βλέμματα, απύθμενες προσδοκίες, αντίρροπα σχέδια, εκπρόθεσμες αποφάσεις, ανατρεπτικές υποσχέσεις…, είναι οι απάτητες εκτάσεις του νου που τις γεμίζει φωτιά με την φλεγόμενη γλώσσα της, πυρπολεί την σκέψη σπέρνοντας στην αντίληψη τους πυρφόρους αστρικούς της σπόρους.

Δεν έχει σκοπό να μας εντάξει σε κάποιο πλαίσιο απ΄όπου θα αναπτυχθεί η διάνοιά μας, δεν έχει σκοπό να δασκαλέψει την λογική μας, να συνετίσει το πνεύμα μας,  δεν κυριολεκτεί σε καμία της εκδίπλωση, σε κάθε της ρήμα κάνουμε ένα ακόμα βήμα προς το άγνωστο, θα κάνει τα πάντα για να μας βγάλει εκτός προορισμού, χωρίς ενδοιασμούς μάς πηγαίνει απέναντι από το γνωστό και το έκδηλο, τρυπώνει όπως ο άνεμος στις χαραμάδες για να παρασύρει με την ατιθάσευτη ορμή της κάθετι εγκατεστημένο και κατεστημένο.

Σε εποχές που η επιφάνεια έχει τον πρωτεύοντα ρόλο και το βάθος των πραγμάτων χάνεται κάτω από την κατοχή των σημείων, η ποίηση συνεχίζει να θρέφει την ρίζα του ανθρώπου με τον φωτοβόλο ουρανό της, να δίνει και άλλο τόπο στο άτοπο, να μεταφέρει εντός μας την αέναη τροχιά της, ζυμώνοντας τον χρόνο με την αιωνιότητα, μπολιάζοντας την φαντασία στην πραγματικότητα, εξαχνώνοντας τον θανάτο από την ζωή.

Η αλήθεια του έθνους στον καθρέφτη της ποίησης

Δώσαμε ως κοινωνία μεγαλύτερη σημασία στο πρόσκαιρο και ξεχάσαμε το παντοτινό. Η λογοτεχνία ενός έθνους αντικατόπτριζε πάντα την ευρωστία του, η ποίησή του ήταν ανάλογη της ακμής του και οι ποιητές του οι αληθινοί πρεσβευτές του στον κόσμο, αυτοί που κερνούσαν την ψυχή του έθνους στους ανθρώπους για να μεταλάβουν την ζωοδότρα διάρκειά του και να συνεχίσουν με τις πάγκοινες και πανανθρώπινες σημασίες του, στο απειροστό πεδίο της δημιουργικότητας.

Σε εποχές παρακμάζουσες και άνευ σκοπού… η ποίηση οπλίζει το όπλο της γλώσσας και το γεμίζει με λέξεις για να νικήσει ο άνθρωπος τον δυνάστη του που πάντα είναι ο φόβος. 

Ο σκυθρωπός «γίγαντας» που απομυζά την ουσία του ανθρώπου που ξέχασε την αλήθειά του, ο φόβος που τοποθέτησε τον εαυτό κάτω από τη σκιά του εγώ.

Η ποίηση δεν ταιριάζει σε καμία νόρμα, δεν συγκατανεύει σε κανένα θεσμό, θα εκτραπεί από κάθε εξουσία για να δώσει τους δικούς της νόμους, να λευτερώσει τον άνθρωπο από την σκληρή και μαύρη φυλακή του∙ εκεί που η πραγματικότητα στερεί τον άνθρωπο από την αναπνοή του και την ζωή, η ποίηση θα πετάξει την μάσκα της μετριότητας και της πειθήνιας υποταγής, θα βγει μπροστά για να σπάσει τους κανόνες, θα λιώσει με την φωτιά της τις αλυσίδες για να τινάξει στον αέρα την μουχλιασμένη πρόσοψη του κόσμου.

Ποίηση σημείο αναφοράς, αναφορά αόρατων σημείων…

Η ποίηση καλεί πάντα τον άνθρωπο έξω από την σπηλιά του, να επικοινωνήσει με το φως που έχει φωλιάσει μέσα του και να γεμίσει με φωταυγάζουσα ατμόσφαιρα την απεραντοσύνη του. Δίνει την υπερβατική της σημασία στην λογική, τον αείζωο παφλασμό του απείρου στο πεπερασμένο.

Αφορά εκείνους που μ΄ έναν μυστικό τρόπο ξέρουν να συνδέονται με όλα τα πράγματα, που μπορούν να μεθάνε από φως με την αρμύρα του αέρα, που ρουφάνε από την εμπειρία τη μικρή λεπτομέρεια που αλλιώς θα πετιόνταν στον κάδο της κυριολεξίας.

Έρχεται από κείνη τη χώρα της παιδικής ηλικίας που κάτι έχει μείνει ανολοκλήρωτο, όπου η έλλειψη της κυριολεξίας γέμισε με άυλο χρυσάφι τα κιούπια της δεκτικότητας και άφησε ανοιχτές τις πύλες για ελεύθερες πτήσεις.

Θέλησαν πολύ οι κάθε λογής -ισμοί να φέρουν την ποίηση στα μέτρα τους, να την ξαπλώσουν στην προκρούστεια κλίνη τους για να την παραδώσουν έπειτα στην κοινωνία ως άλλο ένα επικοινωνιακό μόρφωμα, άλλη μία εκ των “καλών τεχνών” που η μαγιά της θα αρκούσε για να δημιουργήσει την ζύμη των θεσμοθετημένων κανόνων μας, αλλά η ποίηση δεν τους έκανε ποτέ τη χάρη, δεν πορεύτηκε προς καμία περιχαρακωμένη κατεύθυνση.

Αντίθετα, έδωσε στην τέχνη τα δικά της πύρινα στοιχεία για να την συντροφεύσει στην ανατροπή και στην έκρηξη, κάτι που είχε συλλάβει ο Ντελακρουά διακηρύσσοντας πως «δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση», έφερε την φωτιά στον άνθρωπο κι ας καταδικάστηκε ο ποιητής να είναι αλυσοδεμένος στον Καύκασο της ύλης, αυτός, ένας χρησμοδότης του πνεύματος.

Από τον τρίποδα των Δελφών, εκεί στο χάσμα ανάμεσα στη γη και στον ουρανό, ανάμεσα στην ύπαρξη και στην ανυπαρξία, στο χρόνο και στην αιωνιότητα, η ποίηση κυλάει με την υπερφωτεινή της ταχύτητα στις φλέβες του κόσμου, δίνοντας τους χρησμούς της στους ποιητές.

Είναι αυτοί που στέκονται αιωνίως στην μεθόριο της πραγματικότητας για να συλλάβουν τον πυρ-αιθέριο παλμό της, να φέρουν από το ανεκδήλωτο στο εκδηλωμένο την άδηλη μορφή των πραγμάτων, εντυπώνοντας τα στο εκμαγείο του φωτός.

Ο ποιητής κομήτης του απείρου…

Με υλικά την γλώσσα και την εκκωφαντική σιωπή της, οι ποιητές συνομιλούν με τα όνειρα των παλιών θεών φέρνοντας στο σήμερα το αρχαίο μέλλον, χωρίς συμβιβασμούς είναι πάντα έτοιμοι για την ανατροπή του παλιού κόσμου,  να διαλύσουν την παλιά συνθήκη, να καταργήσουν το καθ-ιερωμένο ψέμα.

Δεν είναι αυτού του κόσμου οι ποιητές, δεν έχουν σχέση με τις έννομες επιταγές του, άλλωστε το ποίημα είναι εντελώς άχρηστο για κάποιον που στέκεται απ΄ έξω από τη φωτιά της ποίησης, δε μπορεί να νιώσει τη καύτρα του στα σωθικά του, δε μπορεί να γεμίσει τα χέρια του με λάβα από λέξεις, έτσι που να γεμίσει τον κόσμο από τη φωτιά του.

Οι ποιητές είναι οι άνθρωποι που σα φλεγόμενοι κομήτες διέσχισαν το στερέωμα ετούτου του (αποκομμένου από τα υπόλοιπα πλάσματα του σύμπαντος) κόσμου.

Βίαιοι σα σαΐτες φωτός σε εποχές που το σκοτάδι μοιράζονταν απλόχερα στις μάζες, ποιητές που ενδύθηκαν την καλοσύνη του κόσμου μέχρι να φτάσουν στο σταυρό, μέχρι ν΄ αναστηθούν στα αιώνια Ηλύσια Πεδία.

Καταραμένοι για τους άλλους, ποιητές-φωτιές που καίγονται ακόμα στις σελίδες του κόσμου, ο Ρεμπώ να πεθαίνει μέσα σε ένα τρεμώδες παραλήρημα, ο Μπωντλαίρ αηδιασμένος από τους νόμους, ο Μπλέηκ να σπάει τα κάγκελα που οι θρησκείες φυλακίζουν το ανθρώπινο πνεύμα, ο Πόε να πεθαίνει μια παγωμένη νύχτα του χειμώνα στην ουρά σ΄ ένα συσσίτιο για απόρους, ο Νερβάλ να είναι κρεμασμένος σ΄ έναν φανοστάτη, ξημερώματα σ΄ ένα χιονισμένο Παρίσι, ο Ρίλκε να ποτίζει με τα δάκρυα της ύπαρξης την ανυπαρξία, ο Χαίλντερλιν να ζει απομονωμένος σαν αρχαίος μύθος, ο Λασεναίρ εγκληματίας και ποιητής, ο Καρυωτάκης να χαιρετάει από το βυθό της θάλασσας τον κύριο νομάρχη, ο Λαπαθιώτης ντυμένος σκοτεινή σκιά του σκοταδιού να ερωτεύεται το είδωλό του…

Οι ποιητές τόλμησαν να βαδίσουν αδούλωτοι στην Ατλαντίδα τους φτιάχνοντας γέφυρες από λέξεις και συναισθήματα, από φωτιά και νερό, να δώσουν και άλλο ουρανό στον νου για να μπορέσουν οι άνθρωποι να δουν την κορυφή του αόρατου, να αγγίξουν τον ματωμένο ήλιο καθώς ανατέλλει στον ορίζοντα των επιθυμιών τους, να ανέβουν τον δικό τους Όλυμπο και από εκεί να δρασκελίσουν το Παν, το παρα-κείμενο της ποίησης σύμπαν.

Σήμερα, είναι επιτακτικό περισσότερο από ποτέ να βγούμε στο ξέφωτο της ποίησης, σήμερα που η παγκόσμια ασθένεια καταλύει το δεσμό της αδερφικότητας και ο άνθρωπος παρασύρεται στην σκοτεινή κρύπτη της αβεβαιότητας. Ξεχνάει την ουσία του αγκυλωμένος στην σκληρή επιφάνεια της μάσκας του, αναπνέει ρηχά δειλιάζοντας απέναντι σε αόρατους εχθρούς, υποχωρεί από το συμπαντικό του όραμα έναντι μιας παγκοσμιοποιημένης επιταγής.

Ας αφήσουμε την φωτιά της ποίησης να λιώσει στις φλόγες της τα όνειρα της ανθρωπότητας, μέχρι την τελική αφύπνιση. 

Εκεί θα ξαναγίνουν ποιήματα με το πρώτο φως της μέρας.

Στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Δάφνης θα βρείτε μια μεγάλη και σημαντική συλλογή από ποιητές και ποιήτριες, Έλληνες και ξένους, παλιότερους και νεότερους, μοντέρνους και παραδοσιακούς. 

Αγαπώντας και διαβάζοντας ποίηση θα συντονιστείτε  με την μαγική της διάσταση και θα μεταφερθείτε στην αιώνια χώρα που μας οδηγεί ο παλμός της, την χώρα της ελευθερίας και της αναγέννησης του νου, της έκλαμψης του πνεύματος και της ψυχικής αρμονίας.🔵

 

Εκ μέρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δάφνης

Αργύρης Καραβούλιας

Συγγραφέας - Δημοσιογράφος 

                  

   

                    

ΓΥΝΑΙΚΑ - ΤΟ ΑΙΘΕΡΙΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

 ΓΥΝΑΙΚΑ -ΤΟ ΑΙΘΕΡΙΟ ΑΡΩΜΑ 

ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

✍Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αδράξτε την ευκαιρία και εντρυφήστε ακόμα περισσότερο στην γυναικεία γραφή, διαβάστε γυναίκες συγγραφείς και περιπλανηθείτε στην πιο γλυκιά διανοητική περιπέτεια.

Ερχόμενοι σε επαφή με την γυναικεία φύση μέσα από την δική της υπο-γραφή,  θα βρείτε συναρπαστικούς τόπους για να γνωρίσετε και θα ανακαλύψετε μοναδικούς θησαυρούς του πνεύματος.

 

Η γυναίκα ασφαλώς δεν χρειάζεται ειδική μέρα εορτασμού σε κάποιο καταχωρημένο εορτολόγιο, είναι η ίδια η μέρα του κόσμου που ανατέλλει την άφιξη του όντος... 

 

Προσφέρει με την σύμφυτη  σοφία της την ανάγνωση της πλευράς εκείνης του κόσμου που εδρεύει η αλήθεια, η γυναίκα-ροή που ξεκλειδώνει τα μυστικά της δημιουργίας με την άπειρη κατα-νόησή της...

 

Γυναίκα Φαντασία, Ευλογία της ύπαρξης που ριζώνει στο πνεύμα για να γεμίσει με τα ανθισμένα της δώρα την ζωή, φαντασία γυναίκα που συνεχίζει να εγείρει με το διαμαντένιο της ραβδί την συνείδηση διανοίγοντας το ανθρώπινο στοιχείο στην μαγική του διάσταση. 

Η φαντασία, αιώνια πλευρά του θηλυκού, γίνεται ο γόνιμος τόπος που πάνω του βλασταίνει το δέντρο της συνείδησης που θα δώσει τους ηδείς καρπούς της γνώσης.

 

Γυναίκα Μούσα, η ολολαμπής μορφή που ξεχύνεται σαν φωτεινός άνεμος από τον Όλυμπο του κόσμου για να εμφυσήσει στην καρδιά και στον νου την έμπνευση, να δώσει στους καλλιτέχνες, - σε όσους δηλαδή δεν έχασαν την πρωταρχική κλίση στην ενατένιση του ωραίου - , τον τρόπο να συνυπάρχουν με την άλλη πλευρά της σελήνης, να συνομιλούν με τα άλικα σύννεφα στους ουρανούς, να ματώνουν μαζί με τα τριαντάφυλλα στα διάκενα του χρόνου…

Γυναίκα Πέρασμα, σημείο διολίσθησης στην ψυχή των πάντων, εκεί που το παλλόμενο φως των πραγμάτων δεν συμπυκνώνεται σε ερμηνείες και σε οριοθετήσεις, εκεί είναι που η γυναίκα με την ανεπαίσθητη δόνησή της συμμετέχει στην κοσμική εξέλιξη πέρα και έξω από τα παιχνίδια κυριαρχίας που επιβάλλουν τα ανδροκρατούμενα μοντέλα επιβολής.

Γυναίκα, όνομα και σύμβολο, αίσθηση και διαίσθηση, φαντασία και όνειρο, τόπος που πάνω του χορεύουν τα αστρικά σμήνη των προσδοκιών μας, νόστος που ενσταλάζει στην μήτρα της ύπαρξης τον ερχομό στην παντοτινή μας Ιθάκη, δηλαδή τον ύψιστο προ-ορισμό μας.

Στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Δάφνης θα βρείτε δεκάδες βιβλία γραμμένα από γυναίκες που έδωσαν με την γραφή τους ένα καινούργιο σύμπαν κατανόησης, γυναίκες συγγραφείς, ποιήτριες, επιστήμονες, κοινωνικές ακτιβίστριες, βιβλία γραμμένα μέσα από διαφορετικές οπτικές και προσεγγίσεις. 🔵

  

 

 

 

Εκ μέρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δάφνης

Αργύρης Καραβούλιας

Συγγραφέας - Δημοσιογράφος 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΡΗΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

 ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ 

ΣΤΟΥΣ ΑΡΡΗΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ 

ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

✍Ύπαρξη χλωμή, φέγγει από μέσα με το ανέσπερο φως των άστρων που κυοφορεί, χέρια τρεμάμενα από το μέθυσμα των λέξεων, σκιά ανάμεσα στο ημίφως και το απαύγασμα της ψυχής, νεύμα μυστικό, τα γραπτά του μικρή λίμνη γεμάτη με φθόγγους και αναστεναγμούς, ευχές και αναθέματα, όνειρα ποτισμένα με το νερό του ήλιου στην παλιά σελίδα...

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είναι ο συγγραφέας που μαγεύει με το σύθαμπο της γλώσσας του, το ημίφως του ύφους του, την αμφιλύκη της γραφής του, στέκεται ανάμεσα στο θάμβος του μεσημεριού και το μούχρωμα του σούρουπου, τεντώνει το χρυσό νήμα των λόγων του οριοθετώντας την δική του Ελλάδα, την γεμάτη λασπωμένο χώμα και στραφταλιστό ουρανό, ιδέες και ένστικτα, άφατη θλίψη και κύματα αφρίζοντα από πελάγη ευτυχίας.

Γεννήθηκε στην Σκιάθο, σαν σήμερα στις 4 Μαρτίου το 1851, και πέθανε στο αγαπημένο του νησί το 1911 στις 2 Ιανουαρίου, ενώ φέτος συμπληρώνονται 170 χρόνια από την γέννησή του και 110 χρόνια από τον θάνατο του.

Στάθηκε φάρος - μοναχικός και απρόσιτος - των ελληνικών γραμμάτων, έρημος, γεμάτος από καλοσύνη και αγάπη για τον άνθρωπο, βάδισε ατάραχος το δικό του μονοπάτι χωρίς να ξεφύγει στιγμή από τον προορισμό του, ένας προορισμός συνυφασμένος με την λύτρωση του ανθρώπου από τον πόνο που βαραίνει την μικρή ζωή του.

Σπάνια μορφή της λογοτεχνίας, φως ασάλευτο που καίει μες στην θύελλα του κόσμου, ζώνει με προσευχές τον άνθρωπο, και η γραφή του μια προσευχή για την τραγική μοίρα είναι, μια ικεσία στου θεού την καρδιά από έναν ταπεινό υπηρέτη του.

Το ορυχείο της γλώσσας του το έσκαψε πολύ βαθιά, έφτασε μέχρι την φλέβα του Ομήρου και μάζεψε από εκεί πρωτόγνωρο υλικό, την γλώσσα του που ακαριαία σε μαγεύει, σε μεταπλάθει σε κάτι διάφανο όπως όπως εκείνο το αλλόκοτο πνεύμα που ντύνoνται οι τόποι του, όπως οι αλαφροίσκιωτοι που πλάθει ο λόγος του.

Ήρωες που λαχταράς να πιείς μαζί τους ένα ακόμα ποτήρι κρασί, να τους ακούς να σου διηγούνται τα δικά τους βάσανα και τον τρόπο τους να τα βολεύουν, ήρωες Φόνισσες και Γυφτοπούλες, Χαλασοχώρηδες και Άγιοι Φτωχοί, ναύτες και ψάλτες, νεαρές κοπέλες με του έρωτα το κεντρί στο βλέμμα και κυρίες γηραιές με πάθη άσβεστα και αγάπες ξεχασμένες, παιδιά και γέροι, ντύνουν τον θάνατο με δίψα για ζωή, χαίρονται στην πιο τραγική αιχμή του πόνου.

Οι χαρακτήρες του είναι άνθρωποι πλασμένοι με μέτρο και υπερβολή, με σύνεση και παραφροσύνη, γνώστης εξαίρετος της ανθρώπινης ψυχολογίας, βουτά στο ασυνείδητο του ανθρώπου και αναμετριέται με δυνάμεις ασύλληπτες στον κοινό νου, βγάζει από εκεί ήρωες γεμάτους πληγές, αλλά και αλλόκοτη θέληση για ζωή, με ουλές βαθιές από χτυπήματα της μοίρας, αλλά και με λευτερωμένο πνεύμα, όπως ένας έμπειρος πλοηγός στην φουρτουνιασμένη θάλασσα που ξέρει που να στρέψει το καράβι για να μην το σπάσουν τα κύματα, έτσι διασχίζει την έρημο του ανθρώπινου, μέχρι να βγει στο ξέφωτο, μέχρι να προσεγγίσει την απάνεμη ακτή για να φυτέψει εκεί την λύτρωση του ανθρώπου.

Σηκώνει βαρύ το φορτίο των αμαρτιών και θέλει να το διώξει από την μοίρα του γράφοντας γι΄ αυτό, να το διαβεί μόνος του το δύσβατο μονοπάτι, ζει ερημίτης με μια μοναξιά που μέσα της χωρά όλη η ανθρωπότητα, χωρά τον θεό και τον διάβολο, αγγέλους και δαίμονες.

Ο Παπαδιαμάντης υπήρξε πρωτοπόρος και ασυμβίβαστος, ανορθόδοξος και ανοίκειος, μέσα στην γαλήνια πραότητα ελλόχευε η ανταρσία και η εξέγερση, έτσι έφτιαξε τους ήρωές του με κράματα από τους δικούς του γήινους μαγνήτες, τους έντυσε με όνειρα και εφιάλτες, με έκσταση διονυσιακή και πένθος γνώριμο σαν την μορφή του εσταυρωμένου, και πάντα άφηνε παράθυρα ανοιχτά στον νου, έσπαγε τις κλειδαριές που πίσω τους στοιβάζονταν ο καθωσπρεπισμός και η σοβαροφάνεια.

Με ομορφιά και άπλετο θαυμασμό φρόντισε το δέντρο της παράδοσης και έδρεψε τους λογοτεχνικούς καρπούς του, με την λαϊκή γιορτή, την μέθη των θρύλων και των παλιών ιστοριών, την έκσταση του σάτυρου και την μέθεξη του μυστικού χορού που οργιάζει στη καθαρή ψυχή, με τέτοια υλικά πυροδότησε την έμπνευσή του και ντύθηκε στις φλόγες ο νεοελληνικός ρεαλισμός, τυλίχτηκε φωτιά και κόκκινα κάρβουνα το πυρωμένο κορμί της λογοτεχνίας μας, η γλώσσα του παγά λαλέουσα, άρρητο ρήμα, δεν αρκέστηκε σε συμβιβασμούς και κενοδοξίες, σε τυποποιήσεις και φορμαλισμούς.

Σήμερα έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ να αφεθούμε στην γοητεία της παράτολμης γραφής του, να αφήσουμε να χαράξει το πνεύμα μας η μαγική του γραφίδα και έτσι να  έρθουμε πιο κοντά στον άνθρωπο, να βάλουμε τα λόγια του βαθιά μέσα μας για να ζήσουμε ατόφια την ελληνική ψυχή…

Γιατί ο Παπαδιαμάντης είναι αυτή η ψυχή χωρίς τα φτιασίδια και τα πλουμιστά στολίδια που την έντυσαν οι νεωτερικές νόρμες και οι πολυ-πολιτισμικές μας ονειρώξεις, είναι ζωντανός παλμός που έρχεται μέσα από την χιλιόχρονη του έθνους μας ιστορία και πάλλει σε όλο το έργο του, κάθε του λέξη αντηχεί το ύψος και το βάθος του αθάνατου ελληνισμού.

Ας αγκαλιάσουμε με όλο μας το είναι αυτόν τον παντοτινά αδελφό μας και ας αφήσουμε την γλώσσα του μονάχη να μας οδηγήσει με την μυστική της έλξη στην πύλη του αόρατου…

Σε αυτή την πύλη μας περιμένει στο πάλλευκο φως μπροστά, ιερωμένος με του Χριστού την ευλογία και ιεροφάντης των αρχαίων μυστηρίων, γιατί στέκει πάντα εκεί που είναι η αλήθεια, και εκεί σε αυτό το όρυγμα της αιωνιότητας ας ανοίξουμε τα αυτιά στο θρόισμα του, την καρδιά και το μυαλό να εμποτίσουμε με αυτή την αιώνια Ελλάδα που μας άφησε κειμενική παρακαταθήκη.

«Είδα τον ναό της Αθηνάς, είδα τα ερείπια της Σουνιάδος,είδα τους κίονας της Παρθένου, να δέχωνται την μέλαχραν ανταύγεια των βελών και των φίλτρων της Εκάτης, επί των γυμνών και ηγιασμένων και χρισμένων από τας θύελλας και από τους αιώνας μάρμαρά των. Παρ’ ολίγον θα έστελνα φίλημα δια της χειρός… αλλά είχα λησμονήσει από πολλού πως στέλνονται τα φιλλήματα. Ακουσίως έκαμα τον σταυρό μου. Ο χριστιανός της σήμερον έστελλε, δια μέσου ογδοήκοντα γενεών, θρησκευτικόν χαιρετισμόν εις τον ειδωλολάτρη τον προ 25 αιώνων…»

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Δάφνης θα βρείτε τα Άπαντα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σε τέσσερις τόμους, αλλά και και μεγάλο μέρος του πεζογραφικού του έργου σε αυτοτελή βιβλία. 

Το φωτεινό του άρμα με τα παλαίφωτα έργα του σας περιμένει για να σας οδηγήσει στους απέραντους δρόμους της μαγικής λογοτεχνίας του. 🔵

 

Εκ μέρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δάφνης

Αργύρης Καραβούλιας

Συγγραφέας - Δημοσιογράφος 

Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ - Ρόμπερτ Μπέρτον - ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ (3 Τόμοι)

του Ρόμπερτ Μπέρτον

✍Ήταν καιρός αυτό το τιτάνιο στην σύνθεσή του συγγραφικό δημιούργημα που ο Ρόμπερτ Μπέρτον με προσήλωση ζηλωτή αποπεράτωσε, να δει το φως στην ελληνική γλώσσα. Πρόκειται για έργο παροιμιώδες  στην αταλάντευτή του πρόθεση να εγκολπώσει στις πάνω από 1300 σελίδες του την εποποιΐα της ανθρώπινης γνώσης.

Αυτόν τον άθλο έφεραν σε αίσιο πέρας οι εκδόσεις Ηριδανός με αρωγό την ακάματη προσπάθεια του Παναγιώτη Χοροζίδη που μετέφρασε εξαιρετικά το επίμοχθο αυτό έργο.

Στην Ανατομία της Μελαγχολίας ο Μπέρτον καταφέρνει να συρράψει την εκπληκτική ιστορία του κόσμου, μια ανατομία του χρόνου και του χώρου του, εστιάζοντας με τον πολυεπίπεδο φακό του στα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων από την αρχαία τους κοίτη μέχρι και τις ημέρες του.

Στον πρώτο τόμο ο Μπέρτον με το ψευδώνυμο του Δημόκριτου του Νεότερου σε έναν εξαντλητικό εν πολλοίς πρόλογο που θα μπορούσε να έχει την θέση αυτόνομου βιβλίου, μάς συστήνει στη φύση του ανθρώπου, με την ακρίβεια νυστεριού που κατευθύνει το έμπειρο χέρι εμβριθούς ανατόμου, εξετάζει και αναλύει με γλώσσα χειμαρρώδη την αρρώστια του ανθρώπου στην ατέρμονη πορεία του χρόνου, την αρρώστια του που τον καθιστά κατώτερο του ονόματός του, με πλείστα ιστορικά παραδείγματα και με συνεχείς αναφορές σε πνευματικούς ανθρώπους κάθε εποχής και κάθε τόπου υφαίνει αριστοτεχνικά την επιχειρηματολογία του.

Στην συνέχεια μπαίνοντας στο κύριο μέρος του έργου του, ορμώμενος από την μελαγχολία και τις ψυχικές νόσους, θα μας ταξιδέψει σε κάθε γωνιά του γνωστού και άγνωστου κόσμου για να συλλάβουμε σε όλη του την αλλόκοτη έκταση, την επικράτεια του ανθρώπινου ψυχισμού, για να δούμε από κοντά όλες τις περιοχές που ο άνθρωπος διέρχεται και πως αυτές τον μεγαλύνουν ή τον μηδενίζουν.

Κεφάλαια όπως Διαίρεση του πνεύματος, Χυμοί, Πνεύματα, Παρέκβαση για την φύση των Πνευμάτων, Κακοί άγγελοι ή δαίμονες· πως φέρνουν την μελαγχολία, Για τις μάγισσες και τους μάγους πως φέρνουν την μελαγχολία, Τα άστρα. Ενδείξεις από την φυσιογνωμική, τη μετωποσκοπία, τη χειρομαντεία, η διατροφή και πολλά άλλα πιστοποιούν την αστείρευτη διάθεση του συγγραφέα να καταδυθεί σε κάθε σφαίρα του επιστητού για να προσεγγίσει από κάθε άποψη το θέμα του.

Στο δεύτερο τόμο προχωρά, έχοντας εξαντλήσει κάθε πτυχή των αιτίων της μελαγχολίας, στους τρόπους θεραπείας αυτής, παραδίδοντας μια πληθώρα πολύτιμων γνώσεων συρραπτόμενες από την απέραντη γκάμα των πεδίων μελέτης του.

Η ιατρική μαζί με την ιστορία, την μυθολογία, την λογοτεχνία, την θρησκεία και την επιστήμη, την γεωγραφία και τα μαθηματικά, την μαγεία και τον αποκρυφισμό, αλληλοσυμπληρώνονται μεταφέροντας μας ένα ανεξάντλητο πεδίο μελέτης που την έκτασή του αυτή και το απύθμενο βάθος του, σπάνια συναντούμε την ευκαιρία να τα βρούμε τόσο ουσιαστικά συνδεδεμένα.

Ο κατάλογος των φυτών και των βοτάνων που κλείνει τον δεύτερο τόμο καθιστούν επίσης το βιβλίο ένα εξαίρετο εγχειρίδιο φυτολογίας και βοτανολογίας.

Στον τρίτο τόμο καταπιάνεται κυρίως με την ερωτική μελαγχολία, την αγάπη και τον έρωτα όπως συναντώνται στους ανθρώπους και πως καταφέρνουν να γίνουν αίτια δεινών. Μεγάλο μέρος της ανάλυσής του καταλαμβάνει η ζήλια, αποτελώντας ένα μεγίστης αξίας δοκίμιο για αυτήν, αλλά και υποδεικνύοντας τρόπους θεραπείας, ενώ κλείνει την πολυδαίδαλη πραγματεία του με την θρησκευτική μελαγχολία και την απελπισία.

Η Ανατομία της Μελαγχολίας είναι ασφαλώς κάτι πολύ περισσότερο από μια επίπεδη πραγματεία επάνω στην φύση και τις αιτίες, στα συμπτώματα και στις θεραπείες της μελαγχολίας και των ψυχολογικών δυσλειτουργιών γενικότερα.

Αποτελεί μια αστείρευτη πηγή γνώσης και ένα απέραντο πεδίο μελέτης, ρίχνει τις ρίζες του βαθιά στον ανθρώπινο ψυχισμό και για να συλλέξει με περισσή φροντίδα κάθε καρπό του ανθρώπινου πνεύματος. 

Ο Μπέρτον μέσα σε ένα βιβλίο καταφέρνει και μας συστήνει όλα τα βιβλία, ένα βιβλίο καθρέφτης χιλιάδων βιβλίων και συγγραφέων, χιλιάδων παραθέσεων και γνωμικών, ένα απαράμιλλο τεχνούργημα που από την εποχή του ακόμα οι σωρείες επανεκδόσεων το είχαν καταστήσει σαφώς μια ανυπέρβλητη μελέτη για τον άνθρωπο και την φύση του, αλλά και μια ιστορική σπουδή εξαιρετικής σημασίας.

Αναμφισβήτητα ένα εξαίρετο ταξίδι στον χρόνο του ανθρώπινου πνεύματος, οι συγγραφείς των οποίων ο Μπέρτον δανείζεται την φωνή τους στις 1392 σελίδες του φτάνουν τους 1598, ενώ τα παραθέματα και οι διακειμενικές του καταγραφές φτάνουν όπως έχει αναφερθεί τις 13333.

Μια ανατομία ανεκτίμητος θησαυρός, πακτωλός γνώσεων και ένας εύκρατος  τόπος με άπλετη θέα το απέραντο του ανθρώπινου πνεύματος.

Για να διασχίσετε αυτή την απέραντη γραπτή έκταση γνωρίζοντας συναρπαστικά νέα τοπία και πλέοντας σε άγνωρες θάλασσες, στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Δάφνης θα βρείτε το εξαιρετικό αυτό αριστούργημα. 

Τολμήστε αυτή τη συναρπαστική διανοητική περιπέτεια...🔵

 

Εκ μέρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δάφνης

Αργύρης Καραβούλιας

Συγγραφέας - Δημοσιογράφος

 

Οδυσσέας - Τζέϊμς Τζόυς: Ο Γητευτής των λέξεων - Βιβλιοπαρουσίαση

Οδυσσέας

Τζέϊμς Τζόυς: Ο Γητευτής των λέξεων

✍Ο Τζόυς υπήρξε μια σπάνια περίπτωση συγγραφέα ο οποίος λάτρεψε και λατρεύτηκε από τις λέξεις, άντλησε στο σύνολο της γλώσσας τον εννοιολογικό της πλούτο για να συνθέσει μερικά από τα πιο σπάνια λογοτεχνικά έργα, με την ακρίβεια χειρουργού σε χειρουργική τομή χρησιμοποίησε τις λέξεις στα έργα του κομίζοντάς μας μια μοναδικής ομορφιάς και απαράμιλλης αισθητικής κομψότητας λογοτεχνία.

 

Ο συγγραφέας Τζόυς αντέγραψε τον  άνθρωπο Τζόυς, ονειρεύτηκε τον καλλιτέχνη Τζόυς, εξεγέρθηκε ενάντια στην ανθρώπινη φύση που τόσο κοντά βρίσκεται στον μαρασμό και την πτώση, στην φθορά και στην απώλεια.

Τα δύο έργα του με τα οποία θα επηρεάσει καταλυτικά την παγκόσμια λογοτεχνία και θα μπει στο πάνθεον των συνεχιστών του Ομήρου για την τιτάνια προσπάθεια του να συγκεντρώσει σε λέξεις την ανθρώπινη εποποιία, να δομήσει το ασυνείδητο με μια δική του παγκόσμια και προσωπική γλώσσα, σύνθεση όλων των γλωσσών και απόρροια όλης της γνώσης του κόσμου, είναι ο Οδυσσέας και το Η Αγρύπνια των Φίννεγκαν.

Η πλοκή του Οδυσσέα εκτυλίσσεται στην διάρκεια μιας ημέρας, της 16ης Ιουνίου 1904 στο Δουβλίνο και το έργο χωρίζεται σε δεκαοχτώ κεφάλαια, με αντλημένους τους τίτλους του από την ομηρική οδύσσεια. 

Ο Φιλίπ Σουπώ αναφερόμενος στην ταξινόμηση των κεφαλαίων του έργου είχε επισημάνει πως «κάθε επεισόδιο αναφέρεται σε μία τέχνη ή επιστήμη, περιέχει ένα σύμβολο, αντιστοιχεί σε ένα όργανο του ανθρώπινου σώματος, έχει το δικό του χρώμα, την δική του τεχνική και συμβαίνει σε συγκεκριμένο χρόνο...».

Η λογοτεχνική αξία του Οδυσσέα από την κριτική και το ευρύτερο σώμα της λογοτεχνίας δεν άργησε να διαφανεί από την πρώτη του κιόλας έκδοση, αν και το έργο συνάντησε πολλά εμπόδια στην διάδοσή του, καθώς θεωρούνταν προσβλητικό το περιεχόμενό του και ήταν ο κύριος λόγος που οι εκδότες δεν ήθελαν να το συμπεριλάβουν στους εκδιδόμενους τίτλους τους.

Η πρώτη ολοκληρωμένη μετάφραση στην ελληνική γλώσσα του Οδυσσέα έγινε από τις εκδόσεις Κέδρος και στον πρόλογο ο μεταφραστής Σωκράτης Καψάσκης αναφέρει τα προβλήματα και τις δυσκολίες που εμπεριέχει μια τέτοια προσπάθεια, η μετάφραση του Οδυσσέα.

Αξιοσημείωτο είναι πως στην πρώτη έκδοση του Οδυσσέα το 1922 στο Παρίσι ο Τζόυς είχε εκφράσει την επιθυμία το εξώφυλλο του βιβλίου να είναι γαλάζιο, αναφερόμενος στο χρώμα της ελληνικής σημαίας, άλλωστε είχε επαφές με αρκετούς Έλληνες και στην Γαλλία και την Ελβετία όπου έζησε αρκετά χρόνια.

James Joyce and his publisher Sylvia Beach.

Το βιβλίο όμως που έκανε τον Τζόυς να μελετηθεί από πολλούς, που εξαιτίας του τον αγάπησαν και τον μίσησαν οι κριτικοί αλλά και οι απανταχού εραστές της λογοτεχνίας και της γραφής, που σημάδεψε διαπαντός το σώμα της γλώσσας αρδεύοντας με την αστείρευτη πηγή του τις εκατοντάδες σελίδες του, ήταν η Αγρύπνια των Φίννεγκαν, ένας μεταφραστικός εφιάλτης και μια αμίμητη επίδειξη γλωσσικής επιδειξιομανίας...

Άγαλμα του Τζόυς στο Δουβλίνο.

Είναι το τελευταίο έργο του Τζόυς, η ύστατη προσπάθεια του να μεταφέρει το άπειρο στα πεπερασμένα σημεία ενός βιβλίου, το αμετανόητο τόλμημα να μπολιάσει την γλωσσική επικράτεια με τους βλαστούς μιας ανεπίγνωτης συνειδητότητας.

Στον Οδυσσέα η πλοκή εκτυλίσσεται σε μια ημέρα ενώ στην Αγρύπνια εκτυλίσσεται σε μια νύχτα ή πιο συγκεκριμένα στο όνειρο μιας νύχτας, μιας νύχτας συλλογικής και εκτεινόμενης στο διηνεκές, εδώ έχουμε το όνειρο του ανθρώπου και του απύθμενου βάθους του, τα τέρατα και τα σημεία που γεννάει η γλώσσα και ο ακατάληπτος ονειρικός λόγος της πριν βγουν ξανά στην επιφάνεια της μέρας και συνεχίσουν την ανάγνωση του κόσμου με τα γνωστά αισθητηριακά εργαλεία του νου και της αντίληψης.

Πρωταγωνιστής στα έργα του Τζόυς είναι πρωτίστως το υποσυνείδητο, είναι η γραφή μιας καθολικής γνώσης, πρόσωπα και καταστάσεις που ενώ δεν έχουν καμία γραμμική ροή όπως άλλωστε και το μοτίβο του ύπνου όπου πάνω του εκτυλίσσεται η ονειρική πλοκή, όλα εμπεριέχουν την δυναμική μιας ανακόλουθης ακολουθίας σε έναν σχεδιασμό άνευ σχεδίου, όλα συναρμόζουν στο χάος του ασυνειδήτου και στις ελκτικές του παντοδύναμες προθέσεις.

Η γλώσσα του Τζόυς στην Αγρύπνια πρωτίστως αλλά και στον Οδυσσέα, έχει διαποτίσει το ανθρώπινο πνεύμα με την ακροβασία της, αποτελεί έναν σπάνιο τόπο από απάτητες εκτάσεις και ομιχλώδεις οροσειρές, στέπες ρηματικές και έρημοι αντωνυμικές, ωκεανοί λέξεων και ουρανοί ατέρμονων μεταφορών, φτιάχνουν την πιο σπάνια γλώσσα στο παγκόσμιο λογοτεχνικό στερέωμα, μια υπογλώσσα της υπερσυνείδησης.  

Στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Δάφνης θα βρείτε, το μοναδικό έργο ΟΔΥΣΣΕΑΣ του διάσημου Ιρλανδού συγγραφέα  από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ.

Τολμήστε την ευκαιρία για μια αλησμόνητη περιπέτεια στο γλωσσικό επέκεινα της πιο ανάρμοστης λογοτεχνικής γραφής… 🔵

 

Εκ μέρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δάφνης

Αργύρης Καραβούλιας

Συγγραφέας - Δημοσιογράφος

 

 

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ – ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ - ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΣΕ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

       ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ –                              ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΣΕ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

✍ Η γραφή του Κωνσταντίνου Κωνσταντινίδη – Αμφικτύονα, αποτελεί μια ουσιαστική και εμβριθέστατη καταβύθιση στην γνωστή και άγνωστη ιστορία μας, στις αρχέγονες καταβολές μας,  η ψυχογονική επίδραση των οποίων ήταν η βασική αιτία που η χώρα μας μεγαλούργησε από την πρώιμη προϊστορία της ακόμα, μέχρι να δημιουργήσει το περικαλλές θαύμα του αείζωου ελληνικού πολιτισμού.

Με οξύ και κριτικό πνεύμα στην ποίησή του με το «ομοιοτελεύτητο» σχήμα, στιγματίζει τα κακώς κείμενα, δεν φείδεται ιστορικών μαρτυριών, ενώ δεν παραλείπει με όχημα τους στίχους του να ρίχνει φως σε ιστορικά γεγονότα, από την απαρχή της επικράτησης της χριστιανικής θρησκείας, τα οποία στάθηκαν ένας από τους παράγοντες για να μειωθεί η απαυγάζουσα λάμψη της φλόγας του ελληνικού πνεύματος, που έκαιγε αιώνες επί αιώνων φωτίζοντας αδιάλλειπτα την οικουμένη.

Ο ποιητής δεν μένει μόνο στην παρελθούσα αίγλη της Ελλάδας, επιστρατεύει τον ποιητικό του οίστρο για να ασχοληθεί και με το σήμερα, να αναδείξει αυτά που ακόμα ταλανίζουν το έθνος μας, αφήνοντας χαίνουσες και πυορρούσες πληγές στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, να καταδείξει το πως ως κοινωνία πληρώνουμε ακριβά την παγιωμένη σχεδόν τακτική οπισθοχώρησης των πολιτικών ταγών της χώρας στην ανάδειξη των ελληνικών συμφερόντων.

Με γλώσσα γλαφυρή και χωρίς περιττούς βερμπαλισμούς, σκληρή όπως η αλήθεια, η ποίηση του Αμφικτύονα επιθυμεί να αποτελέσει αφορμή ταρακουνήματος για τον, πάμπολες φορές, αφελή μέσα στην άγνοιά του μέσο Έλληνα, ωθώντας τον  να αναζητήσει και να γνωρίσει την πολυπρόσωπη ιστορία του, να συνομιλήσει με τα αρχέτυπα της μυθογονικής μας εποποίας, συμβάλλοντας με τον δικό του ποιητικό τρόπο στην επανεύρεση του ιστορικού μας ρόλου όπως αυτός μαρτυρείται από το αέναο εθνεγερτικό κάλεσμα της φυλής μας.

Ευχαριστούμε τον Κωνσταντίνο Κωνσταντινίδη για την προσφορά των ποιητικών συλλογών του, αλλά και των λοιπών δοκιμιακών- ιστορικών κειμένων του, σε ψηφιακή μορφή, στη βιβλιοθήκη μας.🔵

Τα links μέσω των οποίων μπορείτε να γνωρίσετε την ποίησή του και τα κείμενά του, είναι τα κάτωθι:

Σύνδεσμος(link) τόμου Θ’  «ΟΜΗΡΟΣ ΗΣΙΟΔΟΣ»

https://1drv.ms/u/s!AmdBnUJ_RZ8cczDCOcLry_7X-7M?e=6dxp34

Κατωτέρω παρατίθενται οι σύνδεσμοι(links) των πρόσφατων  βιβλίων του συγγραφέως:

«ΕΤΣΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΑ»

https://amphiktyon.org/pdf/etsi_polemisame_stin_troia.pdf

«ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ»

http://amphiktyon.org/wp-content/uploads/2017/10/ellinas-desmwtis.pdf

«ΣΥΜΠΑΝ ΤΟ ΝΥΦΙΚΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΡΑΣ»

http://amphiktyon.org/pdf/sympan.pdf  

Σύνδεσμοι(link)  Τόμων Α’ Β’ Γ’ Δ’ Ε’ ΣΤ’ Ζ’ Η’ Θ’ Ποιημάτων: 

https://1drv.ms/w/s!Ahb3JkdTmgWMhSNgMraUKDFceB_1?e=DZSz3N

http://amphiktyon.org/pdf/tomos_a.pdf

http://amphiktyon.org/pdf/tomos_b.pdf

http://amphiktyon.org/pdf/tomos_c.pdf

http://amphiktyon.org/pdf/tomos_d.pdf

http://amphiktyon.org/pdf/tomos_e.pdf                                                                                                    

http://amphiktyon.org/wp-content/uploads/2017/10/tomos_st.pdf

http://amphiktyon.org/wp-content/uploads/2019/07/tomos.z.pdf

https://1drv.ms/w/s!Ahb3JkdTmgWMhSNgMraUKDFceB_1?e=DZSz3N

https://1drv.ms/u/s!AmdBnUJ_RZ8cczDCOcLry_7X-7M?e=6dxp34

Εκ μέρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δάφνης

Αργύρης Καραβούλιας

Συγγραφέας - Δημοσιογράφος