ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ…

 

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ…

✍Χριστούγεννα, η γιορτή που αντηχεί στο γήινο πεδίο την θεϊκή γέννησή μας, τα Χριστούγεννα συντελούν με το σωτηριολογικό τους περιεχόμενο στην ευθυγράμμιση του οντολογικού μας προορισμού σύμφωνα με τον θεϊκό σχεδιασμό. 

O άνθρωπος, θείο βλάστημα κατά τον Πλάτωνα, απελευθερώνεται με την θεία γέννησή του από την φάτνη του πραγματικού για να πορευτεί ανυπότακτος προς το λυτρωτικό του πεπρωμένο.

Μεγάλη, δυνατή και ουσιαστική η σχέση της ελληνικής λογοτεχνίας με την συγκεκριμένη γιορτή, πολλοί οι συγγραφείς που πότισαν τις σελίδες τους με τα αστρικά φώτα του Χριστουγεννιάτικου ουρανού και μας χάρισαν μέσα από την εμπνευσμένη τους γραφή γέφυρα επικοινωνίας για να συνδεθούμε με το Πνεύμα των Χριστουγέννων, μας μύησαν σε μια χριστουγεννιάτικη μυσταγωγία, συνταρακτικά ανθρώπινη.

Οι συγγραφείς μάς προσφέρουν μέσω των βιβλίων τους τον τρόπο για να μπολιάσουμε το είναι μας με την αλήθεια της τέχνης,  να δούμε πέρα από τα στεγανά όρια του πεπερασμένου την αλώβητη από την λήθη αλήθεια, να ανοιχτούμε με πλοιάρια τα βιβλία τους στην θάλασσα της καλής λογοτεχνίας για να γνωρίσουμε τα μαγικά νησιά της ελευθερίας.

Ιδιαίτερα ωφέλιμο είναι για την ψυχή και την πνευματική μας καλλιέργεια να ενσκήψουμε στα κείμενα των λογοτεχνών που με την απαράμιλλη τέχνη τους μπόλιασαν τον θεό με τον άνθρωπο για να δημιουργήσουν τους θνητούς… - αθάνατους ήρωές τους, και να μας μεταδώσουν τον τρόπο για να ανοίξει η καρδιά και το μυαλό.

Εντρυφώντας στα κείμενά τους επενδύουμε στο Γνήσιο και στο Αιώνιο, γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα στην πληρότητά τους, χωρίς φανταχτερά φτιασιδώματα και αστραφτερά περιτυλίγματα, όπως επιτάσσουν  οι καταναλωτικοί εσμοί.

Εξέχουσες φυσιογνωμίες της λογοτεχνίας μας, έχουν καταδυθεί στο Πνεύμα των Χριστουγέννων, έχουν εμπνευστεί από την θεϊκή ρίζα της πανίερης γέννησης του θεανθρώπου, έχουν ζυμώσει παραδόσεις και έθιμα του λαού μας αποδίδοντας υψηλή λογοτεχνία για να παραμένουν ζωντανά στις καρδιές μας τα αυθεντικά Ελληνικά Χριστούγεννα…

Λογοτέχνες όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ζωντανεύουν τα αληθινά Χριστούγεννα,  οι ήρωές του άνθρωποι καμωμένοι από χώμα και ουρανό, από νερό και φωτιά, από ήλιο και νύχτα, περιπλανιούνται με την πυξίδα του θεού, άλλοτε χαμένοι στα πάθη τους κι άλλοτε βουτηγμένοι στον πόνο της ύπαρξης, γεύονται τα Χριστούγεννα σαν την ύστατη υπαρξιακή τους παρακαταθήκη.

Αγγίζουν την θεότητα με τις χειρονομίες τους, ενσαρκώνουν το πεπερασμένο του βίου και παράλληλα μας συνδέουν με την αιωνιότητα του πνεύματος, μας καλωσορίζουν στην εκθαμβωτική ταπεινότητα του θαυμαστού, στην ανυπόκριτη ομορφιά του αυθεντικού.

Έλληνες λογοτέχνες και ποιητές που έδωσαν τον δικό τους ρυθμικό τόνο στην ιερή γιορτή και στόλισαν το δέντρο της ζωής με τους στίχους τους για να φωτίσουν την Άγια Νύχτα, να ζεστάνουν την καρδιά του ανθρώπου με το γλυκό κρασί της τέχνης τους.

Ντύστε τις γιορτινές αυτές μέρες με στίχους του Οδυσσέα Ελύτη και του Διονύσιου Σολωμού, του Τάσου Λειβαδίτη και του Γιώργου Σεφέρη, του Τάκη Παπατσώνη και του Μιλτιάδη Μαλακάση, του Γεράσιμου Μαρκορά και του Άγγελου Σικελιανού, του Μίλτου Σαχτούρη και του Νικηφόρου Βρεττάκου, του Γεώργιου Δροσίνη και του Κωστή Παλαμά, ενδεικτικά κάποιοι από την αστρική πλειάδα των ποιητών μας που κόσμισαν την Χριστουγεννιάτικη γιορτή με την ποίησή τους.

Η επαφή με τους Έλληνες λογοτέχνες μας, με το πνεύμα τους και την τέχνη τους, σε πείσμα των τεχνοκρατούμενων ψηφιοποιημένων καιρών, συντελεί στην διαφύλαξη της ακεραιότητας της αληθινής μας παράδοσης.

Μέσα από τα κείμενά τους συνεχίζουμε να διατηρούμε αυθεντικό  το ελληνικό ίχνος, το ίχνος μιας πλούσιας και υπέρλαμπρης παράδοσης με χιλιάδες χρόνια ιστορικών βιώματων,  με πρώτιστο καθήκον μας να μην χαθούμε ως φυλή και ως έθνος, και να μην γίνουμε θλιβερό κομμάτι… ενός απρόσωπου και ομογενοποιημένου ά-κοσμου… κόσμου.

Αργύρης Καραβούλιας

Συγγραφέας – Δημοσιογράφος

 

«Δεν περιμένω την οσμή καμίας σπάνης βοτάνης

Αλλά το υπερουράνιο, που θεέ μου, θα με ράνεις

Και θα φανώ ποιμενικό θαύμα, θα φανώ φάσμα

Που φέρνει το Αρχαγγελικό της νύχτας τούτης άσμα»

Τάκης Παπατσώνης

 

«Εν΄ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου δείξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. «Είδες, μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία».  

Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ, γιατί θα περνούσαν αιώνες κι αιώνες και δεν θα ‘χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο από αυτό».

Τάσος Λειβαδίτης

«…Αχ, αχ, Χριστουγεννιάτικο της φαμελιάς τραπέζι που ταίρι ταίρ’ η όρεξη με την αγάπη παίζει!Τα ποτηράκια ηχούν γλυκά, λαμποκοπούν τα πιάτα,γύρω φαιδρά γεράματα και προκομμένα νιάτα!Κούρκος στη μέση ολόζεστος μοσχοβολά, ροδίζει, και τρέχει ολούθε το κρασί και κελαδεί κι αφρίζει.Και να θωρείς αγνάντια σου δυο αδελφές, κοπέλες με κουβεντούλες άσωστες γλυκιές γλυκιές, δυο τρέλες,ή να σου λέει αγνάντια σου για το ξανθό παιδί σου δυο χρόνων γυναικούλα σου, ο έρως της ζωής σου. και να σ’ αρχίζει ακούραστη ο πάππος φλυαρία,των Χριστουγέννων μια γνωστή πανάρχαια ιστορία…

Αχ, αχ, Χριστουγεννιάτικο της φαμελιάς τραπέζι που ταίρι ταίρ’ η όρεξη με την αγάπη παίζει!»

Κωστής Παλαμάς

«Ὤ, μέσα μου γεννιέται ἕνας Θεός

καί τό κορμί μου γίνεται ναός,

δέν εἶναι ὡς πρῶτα φάτνη ταπεινή,

μέσα μου λάμπουν ξάστεροι οὐρα­νοί».

Κωστής Παλαμάς

 

«Τό Ἀστέρι αὐτό, πού ὁδήγησε τούς μάγους νά Σέ βροῦνε,
κάθε πιστός μέ τῆς ψυχῆς τά μάτια τό θωρεῖ,
τό Ἀστέρι αὐτό στή φάτνη Σου κι ἐμένα μ᾽ ὁδηγεῖ».

 Σωτήρης Σκίπης

 

 

Τα Χριστούγεννα

«Εἶναι μέρα χαρμόσυνη τούτη·
ἐγεννήθη τοῦ κόσμου τὸ φῶς.
Χαίρετ’ ὅποιος μεγάλα ἔχει πλούτη,
τραγουδάει καὶ χορεύει ὁ φτωχός.

Τὰ παιδιὰ μὲ ἀνυπόμονους κρότους
τὴν καινούρια ζητοῦν φορεσιά,
ποὖχαν φτάσει νὰ ἰδοῦν στ’ ὄνειρό τους,
ποὖχε ἡ μάνα ἑτοιμάσει γι’ αὐτά.

Χαίροντ’ ὅλοι – τὸ βλέπω – ἀλλ’ ἐσβήστη
ἀπὸ κρύα παγωμένη πνοὴ
σταὶς ψυχαὶς τῶν ἀνθρώπων ἡ Πίστη,
κ’ εἶναι τώρα ἡ χαρά τους τυφλή.

Στὰ σκοτάδια τοῦ κόσμου μία μέρα
πάλι ἐκείνη σὰν τ’ ἄστρο ἂς φανῇ,
ποῦ τοὺς Μάγους ὡδήγησε πέρα
νὰ λατρέψουν τὸ οὐράνιο παιδί».

Γεράσιμος Μαρκοράς

 

«Σημαία ακόμη τα δόκανα στημένα στους δρόμους

τα μαγικά σύρματα τα σταυρωτά

και τα σπίρτα καμένα 

και πέφτει η οβίδα στη φάτνη

του μικρού Χριστού

το αίμα το αίμα το αίμα

εφιαλτικές γυναίκες

με τρυφερά κέρινα χέρια

απεγνωσμένα χαϊδεύουν

Βόσκουν στην παγωνιά

καταραμένα πρόβατα

με το σταυρό στα χέρια

και το τουφέκι της πρωτοχρονιάς

το τόπι ο σιδερόδρομος της λησμονιάς

το τόπι του θανάτου».

Μίλτος Σαχτούρης

 

Νύχτα Χριστουγεννιάτικη

Τὴν ἅγια νύχτα τή Χριστουγεννιάτικη
λυγοῦν τὰ πόδια
καὶ προσκυνοῦν γονατιστὰ τὴ φάτνη τους
τ’ ἄδολα βώδια.

Κι' ὁ ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα
σταυροκοπιέται
καὶ λέει μὲ πίστη ἀπ' τῆς ψυχῆς τ’ ἀπόβαθα,
Χριστὸς γεννιέται!

Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη
κάποιοι ποιμένες
ξυπνοῦν ἀπὸ φωνὲς ὕμνων μεσούρανες
στὴ γῆ σταλμένες.

Κι' ἀκούοντας τὰ Ὡσαννὰ ἀπ' ἀγγέλων στόματα
στὸ σκόρπιο ἀέρα,
τὰ διαλαλοῦν σὲ χειμαδιὰ λιοφώτιστα
μὲ τὴ φλογέρα.

Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη
—ποιὸς δὲν τὸ ξέρει; —
τῶν Μάγων κάθε χρόνο τὰ μεσάνυχτα
λάμπει τ' ἀστέρι.

Κι’ ὅποιος τὸ βρεῖ μέσ’ στ' ἄλλα ἀστέρια ἀνάμεσα
καὶ δὲν τὸ χάσει
σὲ μιὰ ἄλλη Βηθλεὲμ ἀκολουθῶντας το
μπορεῖ νὰ φτάσει

Γεώργιος Δροσίνης

 

Χριστούγεννα τοῦ χωριοῦ

Μὲς τὴν ἀχνόφεγγη βραδιὰ
πέφτει ψιλὸ-ψιλὸ τὸ χιόνι,
γύρω στὴν ἔρμη λαγκαδιὰ
στρώνοντας κάτασπρο σεντόνι.

Οὔτε πουλιοῦ γροικᾶς λαλιά,
οὔτ᾿ ἕνα βέλασμα προβάτου,
λὲς κι ἁπλωμένη σιγαλιὰ
εἶναι κεῖ ὁλόγυρα θανάτου.

Μὰ ξάφνου πέρα ἀπ᾿ τὸ βουνὸ
γλυκὸς σημάντρου ἦχος γροικιέται,
ὡσὰν βαθιὰ ἀπ᾿ τὸν οὐρανὸ
μέσα στὴ νύχτα νὰ σκορπιέται.

Κι ἀντιλαλεῖ τερπνὰ-τερπνὰ
γύρω στὴν ἄφωνη τὴν πλάση,
καὶ τὸ χωριὸ γλυκοξυπνᾶ
τὴν Άγια μέρα νὰ γιορτάσει.

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος