ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
Η ΠΟΙΗΣΗ ΨΥΧΙΚΗ ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
Πέρα από τον εορτασμό μιας ημέρας ποίησης, ουσιαστικός σκοπός
είναι να βρεθούμε σε μια γιορτή ποίησης συνεχή και αδιάλειπτη, όπως είναι και η
φύση των ονειρικών ροών της που την μεταφέρουν από τους λειμώνες της φαντασίας
στην κοίτη της πραγματικότητας.
Άλλωστε, τί χρειάζεται μια μέρα ποίησης σε έναν κόσμο που έχει μάθει να τεμαχίζει τον χρόνο χρησιμοποιώντας τις μέρες σαν να πρόκειται για ανταλλακτικά μιας χρήσης; Θα ήταν πιο ποιητικό μάλλον να κάνουμε τον ίδιο τον χρόνο μας ποίηση, -από το να αποκολλήσουμε από τον χρόνο μια μέρα για να την αφιερώσουμε στην ποίηση- , θα βλέπαμε τότε τις ημέρες και τις νύχτες σαν άγραφα ποιήματα από το τετράδιο της αιωνιότητας, τον άχρονο δηλαδή χρόνο που μπορούν και απολαμβάνουν οι ποιητές και όσοι τολμούν να αφιερωθούν στην ποίηση.
Ασφαλώς, την ποίηση δεν την γιορτάζουν οι
ποιητές…, δεν την στεφανώνουν με τις ψεύτικες γιρλάντες της δημοσιότητας για να
την περιφέρουν εντός των τειχών της πόλης ως σε διαπόμπευση… Την ποίηση δεν την
γιορτάζουν οι ποιητές, δεν έχουν την ανάγκη να λάβουν μέρος σε φιέστες δήθεν
τιμητικές, να δώσουν το παρών σε κακέκτυπα δρώμενα ανάδειξης του οίστρου τους.
Στον χρόνο της «λήθη…νης» εποχής μικροί γυρολόγοι διαλαλούν την πραμάτειά τους και απαγγέλουν την πλήξη, γιορτάζουν την ιλιγγιώδη πτώση τους, σε αυτό το σημείο μηδέν δεν υπάρχει ποίηση να γιορτάζεται, δεν υπάρχουν ποιητές, παρά μόνο οι φθίνουσες σκιές τους…
Την ποίηση δεν την θυμούνται κάποια επετειακή ημερομηνία αυτοί που ζουν μαζί της μέρα νύχτα, που ξαγρυπνούν στο πλευρό της μέχρι να δακρύσουν με τα αστρικά τους μάτια στο λιβάδι της γλώσσας, αυτοί που ονειρεύονται την ζωή και την κάνουν ποίημα και ζουν το όνειρο-ποίημά τους έξω από τον ασφυκτικό κλοιό του χρόνου, μακριά από τον ανθρώπινο μικρόκοσμο και την παλινωδία του.
Ποίημα γιορτή του κόσμου…
Η ποίηση γιορτάζει με την μέθεξη της εαρινής πνοής της, θάλλουν με τον πάλλοντα ρυθμό της ανάσας της οι εραστές της, είναι η άνοιξη-γιορτή των ματιών της μούσας του ποιητή όταν βλέπει την άφατη λύτρωση και αγγίζει την ύπαρξη για να την αποθεώσει.
Στην εαρινή τροπή του ήλιου, στην τροπική εκεχειρία των πλανητικών ώσεων της γέννησης και της φθοράς, ο ποιητής λευτερώνει τον άνθρωπο από τον βρόχο της βαρύτητας, με το ωστικό κύμα της αέναης λέξης του απεγκλωβίζει τον ορίζοντα γεγονότων από την εγγύτητα του θανάτου, ο ποιητής Διόνυσος και ο ποιητής Απόλλωνας με τη λύρα των Μουσών στα χέρια ανυψώνει τον χρόνο στην αιωνιότητα.
Εκφέρει τα δικά του ρήματα μέσα στην δίνη της ιστορίας για να την μεταστοιχειώσει, απαγγέλει τη φωτιά, σμιλεύει τη γη, ρέει στους μαιάνδρους του χρόνου όπως το νερό, χορεύει με τα πέπλα του Νου στον αέρα. Ενώνονται τα στοιχεία για να γίνει το σώμα - ποίημα, να ανοίξει ο ουρανός στην έκπληξη του ποιητή, να γεμίσει καινούργιες ανατολές ο ορίζοντας.
Η ποίηση αποτελεί το μόνιμα εύφλεκτο υλικό της εσωτερικής μας ζώνης που αναφλέγεται με ματωμένα συναισθήματα, εκτροχιασμένα βλέμματα, απύθμενες προσδοκίες, αντίρροπα σχέδια, εκπρόθεσμες αποφάσεις, ανατρεπτικές υποσχέσεις…, είναι οι απάτητες εκτάσεις του νου που τις γεμίζει φωτιά με την φλεγόμενη γλώσσα της, πυρπολεί την σκέψη σπέρνοντας στην αντίληψη τους πυρφόρους αστρικούς της σπόρους.
Δεν έχει σκοπό να μας εντάξει σε κάποιο πλαίσιο απ΄όπου θα αναπτυχθεί η διάνοιά μας, δεν έχει σκοπό να δασκαλέψει την λογική μας, να συνετίσει το πνεύμα μας, δεν κυριολεκτεί σε καμία της εκδίπλωση, σε κάθε της ρήμα κάνουμε ένα ακόμα βήμα προς το άγνωστο, θα κάνει τα πάντα για να μας βγάλει εκτός προορισμού, χωρίς ενδοιασμούς μάς πηγαίνει απέναντι από το γνωστό και το έκδηλο, τρυπώνει όπως ο άνεμος στις χαραμάδες για να παρασύρει με την ατιθάσευτη ορμή της κάθετι εγκατεστημένο και κατεστημένο.
Σε εποχές που η επιφάνεια έχει τον πρωτεύοντα ρόλο και το βάθος των πραγμάτων χάνεται κάτω από την κατοχή των σημείων, η ποίηση συνεχίζει να θρέφει την ρίζα του ανθρώπου με τον φωτοβόλο ουρανό της, να δίνει και άλλο τόπο στο άτοπο, να μεταφέρει εντός μας την αέναη τροχιά της, ζυμώνοντας τον χρόνο με την αιωνιότητα, μπολιάζοντας την φαντασία στην πραγματικότητα, εξαχνώνοντας τον θανάτο από την ζωή.
Η αλήθεια του έθνους στον καθρέφτη της ποίησης
Δώσαμε ως κοινωνία μεγαλύτερη σημασία στο πρόσκαιρο και ξεχάσαμε το παντοτινό. Η λογοτεχνία ενός έθνους αντικατόπτριζε πάντα την ευρωστία του, η ποίησή του ήταν ανάλογη της ακμής του και οι ποιητές του οι αληθινοί πρεσβευτές του στον κόσμο, αυτοί που κερνούσαν την ψυχή του έθνους στους ανθρώπους για να μεταλάβουν την ζωοδότρα διάρκειά του και να συνεχίσουν με τις πάγκοινες και πανανθρώπινες σημασίες του, στο απειροστό πεδίο της δημιουργικότητας.
Σε εποχές παρακμάζουσες και άνευ σκοπού… η ποίηση οπλίζει το όπλο της γλώσσας και το γεμίζει με λέξεις για να νικήσει ο άνθρωπος τον δυνάστη του που πάντα είναι ο φόβος.
Ο σκυθρωπός «γίγαντας» που απομυζά την ουσία του ανθρώπου που ξέχασε την αλήθειά του, ο φόβος που τοποθέτησε τον εαυτό κάτω από τη σκιά του εγώ.
Η ποίηση δεν ταιριάζει σε καμία νόρμα, δεν συγκατανεύει σε κανένα θεσμό, θα εκτραπεί από κάθε εξουσία για να δώσει τους δικούς της νόμους, να λευτερώσει τον άνθρωπο από την σκληρή και μαύρη φυλακή του∙ εκεί που η πραγματικότητα στερεί τον άνθρωπο από την αναπνοή του και την ζωή, η ποίηση θα πετάξει την μάσκα της μετριότητας και της πειθήνιας υποταγής, θα βγει μπροστά για να σπάσει τους κανόνες, θα λιώσει με την φωτιά της τις αλυσίδες για να τινάξει στον αέρα την μουχλιασμένη πρόσοψη του κόσμου.
Ποίηση σημείο αναφοράς, αναφορά αόρατων σημείων…
Η ποίηση καλεί πάντα τον άνθρωπο έξω από την σπηλιά του, να επικοινωνήσει με το φως που έχει φωλιάσει μέσα του και να γεμίσει με φωταυγάζουσα ατμόσφαιρα την απεραντοσύνη του. Δίνει την υπερβατική της σημασία στην λογική, τον αείζωο παφλασμό του απείρου στο πεπερασμένο.
Αφορά εκείνους που μ΄ έναν μυστικό τρόπο ξέρουν να συνδέονται με όλα τα πράγματα, που μπορούν να μεθάνε από φως με την αρμύρα του αέρα, που ρουφάνε από την εμπειρία τη μικρή λεπτομέρεια που αλλιώς θα πετιόνταν στον κάδο της κυριολεξίας.
Έρχεται από κείνη τη χώρα της παιδικής ηλικίας που κάτι έχει μείνει ανολοκλήρωτο, όπου η έλλειψη της κυριολεξίας γέμισε με άυλο χρυσάφι τα κιούπια της δεκτικότητας και άφησε ανοιχτές τις πύλες για ελεύθερες πτήσεις.
Θέλησαν πολύ οι κάθε λογής -ισμοί να φέρουν την ποίηση στα μέτρα τους, να την ξαπλώσουν στην προκρούστεια κλίνη τους για να την παραδώσουν έπειτα στην κοινωνία ως άλλο ένα επικοινωνιακό μόρφωμα, άλλη μία εκ των “καλών τεχνών” που η μαγιά της θα αρκούσε για να δημιουργήσει την ζύμη των θεσμοθετημένων κανόνων μας, αλλά η ποίηση δεν τους έκανε ποτέ τη χάρη, δεν πορεύτηκε προς καμία περιχαρακωμένη κατεύθυνση.
Αντίθετα, έδωσε στην τέχνη τα δικά της πύρινα στοιχεία για να την συντροφεύσει στην ανατροπή και στην έκρηξη, κάτι που είχε συλλάβει ο Ντελακρουά διακηρύσσοντας πως «δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση», έφερε την φωτιά στον άνθρωπο κι ας καταδικάστηκε ο ποιητής να είναι αλυσοδεμένος στον Καύκασο της ύλης, αυτός, ένας χρησμοδότης του πνεύματος.
Από τον τρίποδα των Δελφών, εκεί στο χάσμα ανάμεσα στη γη και στον ουρανό, ανάμεσα στην ύπαρξη και στην ανυπαρξία, στο χρόνο και στην αιωνιότητα, η ποίηση κυλάει με την υπερφωτεινή της ταχύτητα στις φλέβες του κόσμου, δίνοντας τους χρησμούς της στους ποιητές.
Είναι αυτοί που στέκονται αιωνίως στην μεθόριο της πραγματικότητας για να συλλάβουν τον πυρ-αιθέριο παλμό της, να φέρουν από το ανεκδήλωτο στο εκδηλωμένο την άδηλη μορφή των πραγμάτων, εντυπώνοντας τα στο εκμαγείο του φωτός.
Ο ποιητής κομήτης του απείρου…
Με υλικά την γλώσσα και την εκκωφαντική σιωπή της, οι ποιητές συνομιλούν με τα όνειρα των παλιών θεών φέρνοντας στο σήμερα το αρχαίο μέλλον, χωρίς συμβιβασμούς είναι πάντα έτοιμοι για την ανατροπή του παλιού κόσμου, να διαλύσουν την παλιά συνθήκη, να καταργήσουν το καθ-ιερωμένο ψέμα.
Δεν είναι αυτού του κόσμου οι ποιητές, δεν έχουν σχέση με τις έννομες επιταγές του, άλλωστε το ποίημα είναι εντελώς άχρηστο για κάποιον που στέκεται απ΄ έξω από τη φωτιά της ποίησης, δε μπορεί να νιώσει τη καύτρα του στα σωθικά του, δε μπορεί να γεμίσει τα χέρια του με λάβα από λέξεις, έτσι που να γεμίσει τον κόσμο από τη φωτιά του.
Οι ποιητές είναι οι άνθρωποι που σα φλεγόμενοι κομήτες διέσχισαν το στερέωμα ετούτου του (αποκομμένου από τα υπόλοιπα πλάσματα του σύμπαντος) κόσμου.
Βίαιοι σα σαΐτες φωτός σε εποχές που το σκοτάδι μοιράζονταν απλόχερα στις μάζες, ποιητές που ενδύθηκαν την καλοσύνη του κόσμου μέχρι να φτάσουν στο σταυρό, μέχρι ν΄ αναστηθούν στα αιώνια Ηλύσια Πεδία.
Οι ποιητές τόλμησαν να βαδίσουν αδούλωτοι στην Ατλαντίδα τους φτιάχνοντας γέφυρες από λέξεις και συναισθήματα, από φωτιά και νερό, να δώσουν και άλλο ουρανό στον νου για να μπορέσουν οι άνθρωποι να δουν την κορυφή του αόρατου, να αγγίξουν τον ματωμένο ήλιο καθώς ανατέλλει στον ορίζοντα των επιθυμιών τους, να ανέβουν τον δικό τους Όλυμπο και από εκεί να δρασκελίσουν το Παν, το παρα-κείμενο της ποίησης σύμπαν.
Σήμερα, είναι επιτακτικό περισσότερο από ποτέ να βγούμε στο ξέφωτο της ποίησης, σήμερα που η παγκόσμια ασθένεια καταλύει το δεσμό της αδερφικότητας και ο άνθρωπος παρασύρεται στην σκοτεινή κρύπτη της αβεβαιότητας. Ξεχνάει την ουσία του αγκυλωμένος στην σκληρή επιφάνεια της μάσκας του, αναπνέει ρηχά δειλιάζοντας απέναντι σε αόρατους εχθρούς, υποχωρεί από το συμπαντικό του όραμα έναντι μιας παγκοσμιοποιημένης επιταγής.
Στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Δάφνης θα βρείτε μια μεγάλη και σημαντική συλλογή από ποιητές και ποιήτριες, Έλληνες και ξένους, παλιότερους και νεότερους, μοντέρνους και παραδοσιακούς.
Αγαπώντας και διαβάζοντας ποίηση θα συντονιστείτε με την μαγική της διάσταση και θα μεταφερθείτε στην αιώνια χώρα που μας οδηγεί ο παλμός της, την χώρα της ελευθερίας και της αναγέννησης του νου, της έκλαμψης του πνεύματος και της ψυχικής αρμονίας.🔵
Εκ μέρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δάφνης
Αργύρης Καραβούλιας
Συγγραφέας - Δημοσιογράφος
 |
